KAN ve AĞLAYAN ZAMBAKLAR

  Sessiz ve sakin bir şekilde.

Ve sonra bir hüzün kapladı yüreğimi daldım uzak düşüncelere.

Daldım ve bir daha çıkamadım içinden.

Yüreğim miydi kanayan yoksa omuzum muydu bilmiyorum!

Ama benden bir şeylerin kanadığı kesindi.

 

Bahçe kapısının kapısının gıcırtısı

Gecenin sessizliğini bölmeye yetmiyordu

Ve ağlayan zambaklar benim için suskundu.

Bugün bir hal vardı her şeyde ve bir suskunluk

Uzaktan havlayan köpek seslerinden başka bir ses yoktu

Ve her zamanki gibi cızırtılı çalan radyom.

Bir onun sesiydi beni düşüncelere daldıran,

Suskunluğumu gözyaşına boğan bir onun sesi olurdu

Oysa ben neler için ağlamazdım ki!

Neler için düşünmezdim ki

Neler için haykırmazdım ki

Ve…

Ben her şey için ağlardım

Aşlar için,ayrılıklar için

Vurgunlar için,acılar için

Terk edişler için ve yıkılmalar için

Ağlardım ben,

Ve ben ağlatarak ağlardım

Zambaklarım ağlardı benimle

Zambaklarımdan başkasını ağlatmadım ki ben!

 

Kan damlıyordu elime,

Omzumdan ıslak ıslak akıyordu aşağıya

Sıcacık etmişti bedenimi

Durduramamıştım akmasını ne merhemle

Ne de sargı bezi ile.

Ve durduramamıştım kahpece gelen kurşunu

Sırtımı dönmemiştim vurulacağımı bile bile

Sırtından vurulan adam olmamak için

Şimdi bir zambaklarım ağlardı bana

Bir ben ağlardım ağlatan dünyaya.

 

Kendimi zar zor atmıştım eve

Sıcak su ve makas-bıçak ile

Çıkartmıştım omzumdaki namussuzu

Omzumdan çıkarmıştım ama kalplerden çıkartamamıştım

O melun namussuzluğu

İnsanın içini acıtıyordu

Yüreğini sızlatıyordu

Ve inanın bu kurşundan daha fazla acı veriyordu

Susuyordun olmuyordu,

Görmüyordun olmuyordu

Duymuyordun olmuyordu

İçime işlemişti isyan etmek,

Haksızlığı bitirmek damarlarımdaki kan gibi akıyordu içimde

Ve susmamayı tutku etmiştim bende kendimce.

Dur diyordum

Yapma arkadaş hak var hukuk var diyordum

Al sana hak deyip mermi atıyorlardı üstüme

Tıpkı bu akşamki mermi gibi

Bu kaçıncı mermi bilmiyordum

Sonuncu olmayacak

Evet işte bunu biliyordum

Sonuncu olmayacak.

 

Anlatıyordum ağlayan zambaklarıma

Anlatıyordum da ağlatıyordum o garipleri

Bir insandan daha anlayışlı olabiliyorlardı bazen

Ve bir insan gibi boyunlarını büküp dinliyorlardı beni.

Ve haksızlığa ağlıyorlardı çaresizce.

 

Bazen evden çıkarken boyunlarını bükük görürdüm onların

Yalvarır gibi eğerlerdi çiçek başlarını

Ve gitme dercesine gözyaşı dökerlerdi.

Bilirlerdi huyumu

Ben gidince ya vurulur gelirdim,

Ya da uzunca bir süre gelemezdim cezaevine girerdim.

Bilirlerdi huyuma da gitmeyeyim diye ağlarlardı

Ve ben gittiğim akşam dönmezsem

Bilirlerdi yağmur suyuna mahkumluklarını

Ben boş duvarlara mahkum

Onlar yağmura mahkum olurlardı.

 

Ve işte bugünde ben gelmiştim,

Yaralı gelmiştim

Hasta gelmiştim.

Ve tutsak gelmiştim.

Ve yarında gidecektim

Umuda gidecektim.

Hakka gidecektim

Doğruya ve doğruluğu yaşamaya gidecektim.

Belki yine kanla gelecektim,

Beklide ağlayan zambaklarımı,

Yağmura emanet edecektim.

Mehmet Ali GÜLDAŞ